Καταφύγιο Σπ. Αγαπητός
Ανάβαση από Χονδρομεσοράχη

Η ανάβαση στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός από τη Χονδρομεσοράχη είναι μια εξαιρετικά σύντομη, πλην όμως επίπονη, λόγω της μεγάλης κλίσης, διαδρομή από τα Πριόνια προς το δημοφιλέστερο καταφύγιο του Ολύμπου.

Η διαδρομή ξεκινά από τα Πριόνια και αρχικά ακολουθεί το ίχνος της κλασικής ανάβασης (Ε4) προς το καταφύγιο. Μετά το κιόσκι συναντάμε τη διακλάδωση του μονοπατιού προς Μαυρόλογγο/Λιβαδάκι, επισημασμένη με τις σχετικές πινακίδες. Περίπου 200 μέτρα ανάπτυγμα μετά τις πινακίδες, εντοπίζουμε την αρχή του μονοπατιού της Χονδρομεσοράχης, που αποκλίνει αριστερά του κεντρικού μονοπατιού και είναι διακριτικά επισημασμένη με δύο οριζόντιες κόκκινες γραμμές σε ψηλό μαυρόπευκο.

Η ανάβαση ξεκινά κάπως φιλικά, αλλά σύντομα υιοθετεί τον άξονα της ράχης και γίνεται απότομη. Αν και δεν υπάρχουν καθόλου τεχνικές δυσκολίες, ο ορειβάτης θα συναντήσει αρκετά βήματα που απαιτούν μια πιο αποφασιστική κίνηση. Το ίχνος του μονοπατιού είναι συνεχές και σαφώς διακριτό, παρόλο που είναι πολύ στενό και σε πολλές περιπτώσεις κάνει πολύ στενούς ελιγμούς ανάμεσα στα δέντρα και τη βράχινη κόψη.

Περνάμε μια μικρή αλλά εμφανή γούβα και φτάνουμε σε μεγάλο και πολύ επικλινές ξέφωτο πάνω στη ράχη. Ξαναμπαίνουμε στο δάσος και σύντομα φτάνουμε σε διακλάδωση του μονοπατιού, όπου το πιο ευκρινές σκέλος ακολουθεί μια μόλις ορατή ισοϋψή γραμμή στο δεξί πρανές της ράχης (ο αριστερός κλάδος, όχι καλά επισημασμένος στην αρχή, ανηφορίζει πολύ απότομα προς τη ράχη, ολοκληρώνοντας τη σύνδεση Πριόνια-Χονδρομεσοράχη-Ε4).

Το μονοπάτι ελίσσεται ανάμεσα στα δέντρα και τελικά κατηφορίζει προς τη μεγάλη, βαθειά χαράδρα νότια του καταφυγίου. Ανηφορίζουμε τη χαράδρα για περίπου 300 μ., περπατώντας στην κοίτη που είναι στρωμένη με κροκάλες και πολλά παμπάλαια σκουπίδια. Ακολουθώντας τα σημάδια, εντοπίζουμε την έξοδο από την κοίτη και με ένα πολύ πιο φανερό μονοπάτι με ελιγμούς περνάμε δίπλα από τη γεννήτρια του καταφυγίου και καταλήγουμε στην πίσω πλευρά του καταφυγίου Σπ. Αγαπητός.

Η διαδρομή είναι σχετικά καλά σημασμένη με κόκκινα σημάδια (κυρίως στα δέντρα) και το μονοπάτι έχει ένα στενό, αλλά φανερό ίχνος.

Αν και η ανηφορική εκδοχή της διαδρομής είναι αρκετά κουραστική, η κατηφορική θέλει επίσης προσοχή και εγρήγορση, λόγω των πολλών, έστω μικρών, απόκρημνων σημείων, που μπορεί να αιφνιδιάσουν τον κουρασμένο πεζοπόρο.

Τυπικά η διάρκεια της ανάβασης είναι 2-2ω30, χωρίς τις στάσεις, δηλαδή αρκετά συντομότερη από την κλασική ανάβαση - με την προϋπόθεση ότι ο ορειβάτης έχει τη φυσική κατάσταση να αντέξει ένα σταθερό ρυθμό.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος